1. این منظومه تلاشی است برای تحقق و بازنمایی نظریه‌ی «اکریچر فمینه» یا «شعر زنانه»، نظریه‌ای که نوشتار زنانه را نه صرفاً به‌عنوان شعری درد دل‌گونه، بلکه به‌عنوان رویکردی ساختارشکن و رهایی‌بخش در فرم و زبان مطرح می‌کند. این نظریه، که توسط متفکرانی مانند هلن سیکسو و لوس ایریگاری ارائه شده ، بر سیالیت، چندگانگی و بازآفرینی ساختارهای تثبیت‌شده مبتنی است.
   
   روایت‌های غیرخطی، فقط جلوه‌ای از نوشتار زنانه است که در این اثر نمود یافته است. این نوع روایت با رد ساختارهای زمانی و منطقی سنتی، سعی دارد وقایع را به شکلی انعکاس دهد که با پیچیدگی‌های ذهنی، احساسی و زیستی هماهنگ باشد. در چنین روایتی، توالی زمانی خطی جای خود را به ساختاری درهم‌تنیده می‌دهد که در آن گذشته، حال و آینده با یکدیگر ادغام می‌شوند تا ذهنیت سیال و حافظه را بازتاب دهند. این رویکرد با کنار گذاشتن منطق علت و معلولی، از وقایع بیرونی فاصله می‌گیرد و بر لایه‌های درونی‌تر احساسات و تجربیات متمرکز می‌شود. روایت غیرخطی، به واسطه این ویژگی‌ها، نوعی مقاومت در برابر زبان مردانه‌ی غالب است و با ترکیب زبان و بدن، تجربه‌ای همه‌جانبه‌تر از زیست زنانه را به نمایش می‌گذارد.

2. اما نوشتار زنانه فقط به این‌ها محدود نمی‌شود و ویژگی‌هایی چون زبان استعاری، چندصدایی، تمرکز بر بدن، و شکستن منطق خطی را هم در بر می‌گیرد. مثلا انعطاف و پویایی زبان یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته نوشتار زنانه است. در بخش‌هایی از شعرزبان با بازی در انتخاب واژگان و ترکیبات غیرمنتظره، شعر از محدودیت‌های زبانی مرسوم فاصله می‌گیرد:

«چوب شیشه / که شیک لم‌داده / پشت مشت و مال گنبدهای گرم / و خُرخُرش نم برداشته / خیس از خوشیش / که نم پس داده به لَخت / و عین خیالش کیست؟» این ترکیبات غیرمعمول و هماهنگی موسیقایی میان کلمات، سعی بر ایجاد ساختاری دارد که مفاهیم را به شکلی سیال و با نظمی آزاد و رهایی‌بخش منتقل می‌کند.

یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته نوشتار زنانه، بازگشت به زبان پیشا-نمادین است. این نوع نوشتار با تصویرسازی تنانه که پیوندی عمیق میان حس و جسم برقرار می‌کند، ارتباطی با شیوه‌های بیان غیرکلامی و تجربه‌های بدنی ایجاد می‌کند. برای نمونه در این بخش: «وقتی‌ که گرم‌ترین خانه / حتی یک نرمه زن نداشت! / حتی در سایه‌های ساج / زیر خاک پر از خمره / توی خمره‌های خالی ‌از نم / خالی ‌از نمک / حتی محض رقصی کبود» عبارات فضایی ملموس و مادی می‌سازند که زبان را از سطح انتزاعی به قلمروی حسی و تنانه می‌کشاند.

اینجا من قصد ندارم به بررسی همه جنبه‌های «اکریچر فمینه» در شعرم بپردازم. اما، نگاهی به منظومه از این منظر می‌تواند جنبه‌های مختلفی از جمله ساختار، زبان، تصویرسازی، موسیقی و حتی ارتباطات بینامتنی آن را روشن کند.

نکته اصلی این است که این شعر داستان شهری را روایت می‌کند که در آن زنان از فضای عمومی به کلی حذف شده‌اند و همین حذف به مردگی و خشکی شهر انجامیده است. اما طنز ماجرا اینجاست که با وجود این غیبت ظاهری، حضور زنانه در سراسر شعر جاری است؛ در ریتم، تصاویر و فرم شعر. این اثر، در واقع، میدان مبارزه‌ی من است با حذف زن؛ جایی که از دل نظریه‌ی «اکریچر فمینه» زنانه‌ترین حضور را در عمیق‌ترین لایه‌های نوشتارم گنجانده‌ام، به طوری که حتی در شهری بدون زن، «زن» در تمام سطور حاضر است.